Parawan w roli ścianki działowej

   Mój pierwszy parawan powstał już bardzo dawno temu i uważam go za jeden z moich lepszych wynalazków. Nadal bardzo mi się podoba i nic bym w nim nie zmieniła (to jak dla mnie jest najlepsze świadectwo sukcesu). Ponadto jest bardzo funkcjonalny i ciągle pełni swoją rolę doskonale. A bardzo rzadko mi się zdarza połączyć urodę i praktyczność. A tu mi się udało.

   W naszym mieszkaniu nie ma oddzielnej sypialni. Łóżko stoi we wnęce z małym okienkiem, która powstała w miejscu dawnej spiżarni.

   Początkowo, urządzając mieszkanie, myślałam, że im większa przestrzeń tym lepiej. Później się jednak okazało, że taka duża przestrzeń bywa mało przytulna a w jednym dużym pomieszczeniu nie da się ustawić tylu mebli, co w dwóch mniejszych. No i że bałagan w kuchni (przy dwójce małych wtedy dzieci - dość trudny do okiełznania) widoczny jak na dłoni – nie dodaje uroku. I tak gdy moje wyobrażenia zaczęły ustępować miejsca praktycznemu byciu w… - zaczęłam wprowadzać różne metody oddzielania – rozdzielania – częściowego przesłaniania ale (absolutnie nie!) zabudowywania ścianami z powrotem. Jednym z takich pomysłów był właśnie parawan.

Po pierwsze przysłonił łóżko, dając namiastkę intymności. Po drugie zmniejszył przestrzeń w salonie, który stał się bardziej przytulny.

   Mój pierwszy parawan składa się z trzech części (dwie z nich Koleżanka znalazła w piwnicy i mi podarowała a trzecia została do nich dorobiona). Nie pełni jednak swojej roli w klasyczny sposób. Nie utrzymuje równowagi dzięki zygzakowemu ustawieniu. Jest rozprostowany jak ścianka i żeby stał,  został przymocowany do pleców bardzo ciężkiej szafeczki nocnej, swoją środkową częścią.

Jedna z bocznych części się nie porusza, gdyż blokuje ją łóżko.

 Druga jest uchylana do przodu jak drzwi (gdy trzeba swobodnie przejść)

 lub zamykana (gdy np. są goście).

   Taki sposób korzystania z parawanu pozwala na wyeksponowanie starego rzeźbionego zwieńczenia mebla, którym został ozdobiony. Cieniutki, półprzeźroczysty batyst, który wypełnia skrzydła, przy podświetleniu z jednej strony rzuca piękne cienie i refleksy przez stojące obok przedmioty i naszyte na materiał serwetki.

   Już dawno pomyślałam, że skoro u nas ten mebel tak się sprawdza, to może powinnam zrobić drugi – może nabywca będzie równie zadowolony.

Gdzieś w międzyczasie trafił się parawan, jakieś zwieńczenia. Pomysł dojrzał i zabrałam się do roboty.

Z dwóch ozdobnych zwieńczeń, które brałam pod uwagę jako dodatkową dekorację,

 jedno okazało się za szerokie i za duże, więc wybór był prosty.

Najpierw trzeba go było oczyścić do surowego drewna,

 żeby nowa farba ładnie trzymała się podłoża i nie złuszczała.

 Zrobiłam to w ostatnich promieniach gasnącego sezonu, jeszcze w chlewiku.

Trzeba też było troszkę posklejać,

 wymienić pokrzywione i zardzewiałe zawiasy oraz zaszpachlować drobne ubytki.

Patyczki do wieszania materiału były niestety wklejone na stałe.

Zostały zmienione na nowe, tak aby były ruchome i dało się ściągać materiał do prania.

Kupiłam taki sam bawełniany, półprzeźroczysty batyst i uszyłam „zasłonki”.

Całość pomalowałam białą farbą akrylową.

No i jest. Czeka na nowego właściciela.