Moja słabość: szlufanek.

   Wiejskie ławki, służące do spania, z rozsuwaną skrzynią mają wiele nazw: szlufanek, szlabanek, ślubanek również szelbąg, szelbiąg. Nazwa pochodzi z języka niemieckiego schlafbank – ława do spania.

   Do wiejskich ławek mam ogromną słabość… Zarówno do szlufanków jak i tych tylko do siedzenia – ławek z oparciami.

    Pierwszą, która mnie zachwyciła, kupiła moja koleżanka na krakowskiej , cotygodniowej giełdzie pod halą. Było to może 13 lat temu.

    Niedługo potem pojawiła się tam druga, podobna ławka, i ta już trafiła do mnie. Była z rozsuwaną skrzynią, podjedzona (żeby nie powiedzieć podjadana nadal) przez korniki, i zielona.

    Pamiętam, że nie miałam odwagi zadzwonić do męża żeby po nią przyjechał (bałam się, że będzie odwodził mnie od pomysłu tego zakupu), więc skorzystałam z możliwości transportu wózkiem przez czekającego na ofertę zarobku człowieka. Mąż dowiedział się gdy ławka była już pod bramą i trzeba było ją wtaszczyć na trzecie piętro. Parę godzin później, gdy rodzina oswajała się z nowym meblem, wpadł do nas znajomy. Popatrzył na zielone cudo i z nieudawanym zadziwieniem powiedział: -”skąd wy bierzecie takie stare graty?”.

Dopiero po dobrych kilku latach dałam sobie pozwolenie na zmianę wyglądu (ingerencję w oryginalny stan) i pozbyłam się zielonego koloru, którego nie lubię i który do niczego mi nie pasował.

   Drugą ławkę kupiłam zaraz kiedy zostaliśmy właścicielami domu na wsi. Był to dla mnie jeden z najważniejszych elementów wystroju kuchni, pełniącej zarazem rolę jadalni i salonu. Bez ławki nie ma życia, nastroju, klimatu… Kupiłam ją na giełdzie w Bytomiu i nie zwlekałam z ingerencją w jej oryginalny stan…

   Szybciutko pozbawiłam ją farby olejnej i taką niedoczyszczoną lub jak kto woli spatynowaną mam do dziś. Z jej udziałem powstał w Szatocicach pierwszy przyjazny kąt…

   Trzecią ławkę kupiłam również w Bytomiu u tych samych sprzedawców. Zachwyciła mnie swoją urodą i nie mogłam od niej odejść… Pomyślałam więc, że pora zacząć kupować meble, odnawiać je i sprzedawać. Kupiłam, przywiozłam, postawiłam przed drzwiami i stoi tam do dziś… Ławka przyjechała w rzęsistym deszczu na dachu samochodu. To czym była pokryta zmyło się w istotnym stopniu i jak do tej pory więcej czynności renowacyjnych przy niej, nie podjęłam. Ta ławka różni się od poprzednich brakiem skrzyni – nie służyła do spania. Jest wizualnie lekka.

   W międzyczasie miłością do ławek zaraziłam nieco znajomych. W ich zakupach też uczestniczyłam, bo wspólnie bywaliśmy w Bytomiu. To kolejne trzy ławki kupione u tych samych sprzedawców. Te z kolei zajmują honorowe miejsca na tarasach swoich właścicieli, przemalowane na biało. Trzecia z nich, przeszła renowację w chlewiku, jako pierwszy mebel!

    I jeszcze jedna, do której posiadania przyznała się Właścicielka ławki, od której ta historia się zaczęła. Ona również w lecie stoi przed domem.

   Na tym moja historia ławkowa się nie skończyła… Odkąd uruchomiłam chlewik, po wsi rozeszły się słuchy, że odnawiam stare meble. Zgłaszają się chętni, żeby się czegoś pozbyć, zapytać czy to jeszcze coś warte i czy da się uratować. I tak przy okazji oglądania kredensu, który od kilku lat stał już pod gołym niebem, kupiłam czwartą już ławkę. Ta również jest bez skrzyni a co ciekawe i nietypowe - jest niesymetryczna. Podłokietnik ma tylko po jednej stronie, podobno była dostawiona do jakiegoś innego mebla.

   Tak więc, zanim zniechęcę Was opisem prac, z którymi trzeba się zmierzyć, żeby wiejska ławka zabłysnęła nowym blaskiem roztaczam oto przed Wami różnorodność i uroki różnych „modeli” tego cudownego mebla. Czy macie już swój typ?