stolik do kanapy

 Jak z nieciekawego mebla kupionego za grosik powstał sympatyczny stolik do kanapy

W Szatocicach od jakiegoś już czasu stała samotna kanapa, będąca dobrem rodzinnym, odziedziczonym po przodkach. Została oczyszczona do surowego drewna i pozbawiona kilku ozdób, które uznałam za całkowity nadmiar. Ozdoby te jednak ukryłam pod tapicerką lub schowałam. Nie śmiem w takich sytuacjach ingerować w sposób nieodwracalny. Jest to wszak walka mojego poczucia estetyki z rysem historycznym. Marzyło mi się, aby ta samotna kanapa zamieniła się w przytulniejszy kącik wypoczynkowy.

  W aktualnych czasach mamy zapotrzebowanie na meble, których kiedyś nie robiono: np. na duże, niskie stoliki do kanapy. Kiedyś powstawały komplety stół (normalnej wysokości), kanapa cztery krzesła, dwa fotele. Nie robiono też nagminnie mebli na wymiar, żeby wpasować je w jakąś małą dziurę. Mieszkania były bardziej przestronne. Ludzie posiadali mniej rzeczy a co za tym idzie mniej mebli. Dlatego kiedy stoję przed takim problemem, że potrzebuje czegoś na wymiar lub do przeróbki to staram się aby taka rzecz była jak najmniej rasowa i w jak najgorszym stanie. Nie mam sumienia niszczyć…

    O założeniu bloga myślałam już od jakiegoś czasu. Zaczęłam więc robić zdjęcia mebli w stanie przed remontem bądź zmianą i w trakcie różnych etapów prac. Jednak z blogiem się sporo przeciągnęło i teraz niektóre z tych wpisów powinny być już od roku w archiwum.

   Stąd właśnie „w zeszłym roku w marcu...”, na uwielbiany przeze mnie targ staroci do Bytomia, pojechałam dzięki uprzejmości przyjaciół, którzy podróżują samochodem małych rozmiarów, do którego niewiele da się wcisnąć ani w żaden sposób nie da się nic przytroczyć. Dlatego musiałam obejść się ze smakiem gdy zobaczyłam mały, kwadratowy stolik na toczonych nóżkach, co do którego od razu miałam wizję przeróbki i zastosowania. No cóż…

    

   W kwietniu zmusiłam mojego niewyspanego i zapracowanego małżonka aby wstał skoro świt i pojechał ze mną. Nasz bagażnik roztacza nieco lepsze perspektywy, a relingi na dachu dają też niejakie możliwości. U Panów, którzy poprzednio mieli uroczy acz rozklekotany stoliczek stała tym razem pokraka straszna ale, również o zbliżonym do kwadratu blacie. Stolik był mocno zdezelowany, bez szuflady, rozklejony. Miał bardzo wysoką cargę, co po obcięciu mu nóg nasiliłoby znacznie jego pokraczność.

    Jedyną jego zaletą był blat. Dwie stare, szerokie dechy, wyszlifowane rękami gospodyń domowych, w ciągu wielu długich lat używania go.  Był aż błyszczący od gładkości drewna. Z bruzdami jak zmarszczki na twarzy sędziwego staruszka. Uwielbiam takie drewno. To ten blat kazał mi tam wrócić i rozpocząć myślenie na temat przeróbki.

  Po obejściu całego targu koncepcja była z grubsza gotowa. Poza wspomnianym uszkodzeniem stół trzymał się bardzo mocno, więc nie było sensu rozkładać go na czynniki pierwsze. Jak wspominałam planowaliśmy w stoliku obciąć nogi. 

 Aby stolik wydał się lżejszy postanowiłam zmienić cargę robiąc w niej ozdobne podcięcia.

   Blat został wyszorowany. Zależało mi na zachowaniu patyny i gładkości, dlatego nie zdecydowałam się na żadne mechaniczne czyszczenie drewna. Po wypucowaniu suszył się przy kozie.

    Uszkodzenie stolika, które ktoś próbował naprawić za pomocą gigantycznego gwoździa przysporzyło sporo trudu. W końcu udało się gwóźdź wydobyć, skleić uszkodzenie i zaszpachlować.

    Konstrukcja była stabilna a całość gotowa do wykończenia.

    Dziurom po kornikach postanowiłam dać spokój, choć zwykle jak coś maluje na biało ( tu nogi i carga) szpachluje je. Tym razem wydały się pasować do utrzymanego w wiejskim klimacie i częściowo surowego (blat) mebla. Przed malowaniem farbą akrylową zmatowiłam powierzchnię papierem ściernym. Zdecydowanie równiej nakłada się farbę małym wałkiem. Co prawda daje on też efekt charakterystycznej faktury, jednak po trzykrotnym nałożeniu farby, efekt ten przestaje być widoczny. Raczej się nie zdarza, żeby po jednokrotnym nałożeniu farby akrylowej, uzyskać zadowalający rezultat.

 

    Zamiast szuflady powstała otwarta półka na gazety i książki.

    Tak prezentował się stolik po metamorfozie na tle wspomnianej kanapy.

    Po zakończonym sezonie stolik pojechał na zimę do Krakowa (tymczasowo), bo ten krakowski po zmianie obicia kanapy już mi nie pasował, no i stoi tu do dziś. Za chwile otwarcie wiejskiego sezonu i pojedziemy do Szatocic razem...

Serdecznie pozdrawiam, amozezaglądniesztu kiedyś znowu?